Als_ik_het_zeg_1a
Werkwijze
We interviewden niet, maar vroegen zes koppels elkaar aan de keukentafel hun verhaal te vertellen. Slechts één vraag was genoeg als prikkel om het gesprek op gang te brengen: ga in gedachten terug naar het moment van de coming-out, wanneer was dat, waar was je, welke details herinner je je nog en vertel het elkaar. Het gesprek werd zo weinig mogelijk onderbroken; op een enkele interventie na voerden moeders en zonen samen de regie. Geen interviewer die hen van hun spoor afhaalt.

  • Moeders en zonen
We beperkten ons tot moeders en zonen, enerzijds simpelweg omdat we zelf moeder en zoon zijn, anderzijds omdat moeders doorgaans beter dan vaders in staat zijn woorden te geven aan hun beleving en hun gevoelens.

  • Begripvolle moeders
In ‘Hebben homo’s ouders? (1986), stellen Geerlof en Tielman dat de reacties van ouders kunnen variëren. Zij kunnen de homoseksualiteit van hun kind:
  • afwijzen en het contact (al of niet tijdelijk) verbreken
  • accepteren en tijd nodig hebben om eraan te wennen
  • omarmen, omdat duidelijk wordt wat zij allang wisten
De uitgesproken ‘afwijzers’, zo leerden we uit ervaring, lieten zich uiteindelijk niet filmen. De tweede en derde categorie zijn herkenbaar in deze documentaire.

den_bosch''

  • Koppels vinden

Wij legden contact met homoseksuele zonen en hun moeders in ons sociale netwerk. We zochten koppels die pasten in het profiel, dat wil zeggen dat zij in staat waren een reflectief, open, eerlijk en waar mogelijk relativerend gesprek te voeren.

In het begin was het niet gemakkelijk om koppels te vinden. Zoon en moeder moesten bereid zijn tot een gesprek voor drie camera’s, dat mogelijk in de publiciteit zou komen. Sommigen twijfelden, maar tenslotte vonden we meer koppels bereid dan we nodig hadden.

We beperkten ons tot zes paren van moeders en zonen met verschillende achtergronden en in leeftijd variërend van 22 tot 59 jaar (de zonen) en van 48 tot 91 jaar (de moeders).

We waren onder de indruk van het vertrouwen dat we kregen en van de hartelijke ontvangst als wij – volkomen onbekenden – op het woonadres kwamen en de hele kamer verbouwden om de filmapparatuur te kunnen opstellen. Een hartverwarmde ervaring!